bij twijfel niet oversteken

Een week of twee geleden was het de bedoeling dat ik het proces van ploegen, bedden maken en aardappelen planten op amora meda op gang zou helpen. Om de aardappels te planten zouden werknemers van een andere farm voor een tijdje op amora meda als gastarbeiders aan het werk gaan. Deze mensen en hun boodschappen en hun gereedschap moesten wel met de auto van de farm naar de echte weg gebracht worden, om daar op de bus te stappen. Dat betekent dan 40 kilometer ernstig hobbelen met een wagen volgeladen. Ergens halverwege de hobbelweg kwam er een mannetje uit de bosjes gerend die zonder links, rechts en dan weer links te kijken koers zette naar de overkant van de weg. Na een partij getoeter, stampen op de rem en slingers aan het stuur, waarbij de beste man drie keer midden op de weg omkeerde, stond de auto stil, en zat de man midden op de weg met een wondje aan zijn achterhoofd. Na een hoop heen en weer gepraat te hebben, hebben we de patiënt meegenomen naar een health post, waar ze het gat dichtgehecht hebben. Ondertussen waren we verplicht de politie op de hoogte te stellen, en terug te gaan naar de plaats van het ongeluk om een rapport te laten maken. Daarbij werd op een erg bijzondere manier gewerkt. blijkbaar zijn mijn ogen niet heel scherp, want ik zag in de wirwar van sporen op de grindweg niet meer welke ik getrokken had, maar gelukkig waren er mensen die het zonder enige twijfel aan konden wijzen. Nadat de maten voor het juweeltje van een rapport waren vastgesteld, moest ik de man naar het ziekenhuis in de stad brengen omdat de man dacht dat hij een aantal, zo niet alle, ribben had gebroken. In het ziekenhuis was net de röntgenfotograaf naar huis, dus de man moest in het ziekenhuis een nacht wachten. De volgende dag was de foto genomen, en werd verteld dat de man in principe in orde was. Om echter zeker te zijn moest de man na 10 dagen nog gecheckt worden. In de tussentijd was ik crimineel, omdat ik iemand aan het bloeden had gemaakt. ik hoorde dus eigenlijk een poosje i de gevangenis te gaan zitten, maar dankzij de welwillendheid van de plaatselijke officier van justitie mocht ik gaan, als met verschillend garanties beloofd werd dat ik na 10 dagen terug zou komen. Gisteren was dus de grote dag. de politie had geadviseerd om met de man en zijn familie te proberen de boel op te lossen door compensatie te geven voor het ongeval en de geleden schade. De discussie was in een huis van een zoon en duurde volgens mij twintig keer langer dan nodig was. Na het nodige en onnodige geslijm gingen twee onafhankelijke mannen buiten zitten. Eerst moest de familie zeggen hoe groot ze hun schade achtten, en daarna mochten wij vertellen hoeveel we wilden geven voor compensatie. ik moet er wel even bij zeggen dat over deze twee zinnetjes ongeveer anderhalf uur gedaan is. Uiteindelijk is er nu dus een overeenkomst tussen mij en mijn slachtoffer, en ziet het slachtoffer af van verdere juridische stappen. Dit houdt in dat ik hier in ieder geval nog een week mezelf bezig kan gaan houden met werken, om daarna nog een paar minuten over te houden om mijn koffers in te pakken.